ای درخور اوج! آواز تو در کوه سحر و گیاهی به نماز

غم ها را گل کردم، پل زدم از خود تا صخره ی دوست

من هستم و سفالینیه تاریکی و تراویدن راز ازلی

سر بر سنگ، و هوایی که خنک، و چناری که به فکر، و روانی که پر از ریزش دوست

خوابم چه سبک، ابر نیایش چه بلند، و چه زیبا بوته ی زیست، و چه

تنها من 

تنها من و سر انگشتم در چشمه ی یاد، و کبوترها لب آب

هم خنده ی موج، هم تن زنبوری بر سبزه ی مرگ، و شکوهی در

پنجه ی باد 

من از تو پرم، ای روزنه ی باغ هم آهنگی کاج و من و ترس 

هنگام من است، ای در به فراز! ای جاده به نیلوفر خاموش پیام

سهراب سپهری