پیر من و مراد من درد من و دوای من  

      فاش بگفتم این سخن شمس من و خدای من

از تو بحق رسیده ام ای حق حقگزار من   

       شکرترا ستاده ام شمس من و خدای من

مات شوم زعشق تو زانکه شه دو عالمی

       تا تو مرا نظر کنی شمس من و خدای من

 محو شوم به پیش تو تا که اثر نماندم

       شرط ادب چنین بود شمس من و خدای من

شهپر جبرئیل را طاقت  آن کجا بود  

        کز تو نشان دهد مرا شمس من و خدای من

حاتم طی کجا که تا بوسه دهد رکاب را

       وقت سخا و بخششست شمس منو خدای من

عیسی مرده زنده کرد دید فنای خویشتن

        زنده جاودان تویی شمس من و خدای من

ابر بیا و آب زن مشرق و مغرب جهان

        صور بدم که میرسد شمس من و خدای من

حور قصور را بگو رخت برون از بهشت

      تخت بنه که میرسد شمس  من و خدای من

کعبه من کنشت من دوزخ من بهشت من

      مونس روزگار من شمس من و خدای من

برق اگر هزار سال چرخ زند بشرق وغرب

      از تو نشان کی آورد شمس من و خدای من